Gemengde gevoelens, met een dubbel gevoel

Gisteren was Nederland in nationale rouw vanwege de tragische gebeurtenis met vlucht MH17. In deze blog gaat het om gemengde gevoelens. Ga ik een foto maken, ga ik erop uit of kies ik ervoor de camera thuis te laten. Dat dubbele gevoel sluit ook naadloos voor me aan op de aparte dag die we vandaag beleefden. Vol afschuw zie je wat het effect is van wat ongefilterde beelden doen. Vele foto's zijn inmiddels vindbaar over deze bizarre, verschrikkelijke tragedie.

Wat je hart je zegt

Terwijl ik dit zit te schrijven zit ik buiten op het balkon van ons vakantie-adres en bevinden we ons in het blauwe uur. Mijn telefoon geeft aan dat het nog steeds een aangename 20 graden is. Een glas rosé onder handbereik. Eerder vanavond waren we op het strand en genoten na op een strandtent. De zon zakte verder en ik vroeg mezelf af, eigenlijk al eerder die avond, zal ik de camera thuis laten of toch meenemen, of zal ik straks na het wandelen wel of niet nog gaan fotograferen op een interessant plekkie? Ik koos voor het eerste, thuis laten - genieten van wat er om me héén is en dit keer zonder de camera, de zoeker en alles wat erbij hoort.

Passie is ook néé kunnen zeggen

Ken je dat dubbele gevoel ook, dat je ergens graag je passie wil uitvoeren en dat je toch de keuze maakt in het nadeel van je passie? Waar komt het door? Is het omdat je op de lokatie bent waar je graag wil zijn en datgene waar ik zo graag fotografeer, de Hollandse kust, op steenworp afstand heb. Of dat ook een ander stemmetje zegt; 'gisteren was het ook mooi Dave, morgen is weer een nieuwe dag dus waarom zou je vanavond ook weer gaan!' Dan zakt de zon en breekt het gouden uur aan. Je rijdt langs een lege horizon en ziet op de voorgrond een graanveld, goud kleurend en denkt 'Mooi, eindeloos'. Toch rijdt je door en geeft denk ik verstandig toe aan het niet stoppen en laat de camera voor wat het is. Of is het dat je bedenkt; 'ach het is meer een vlakke blauwe lucht, waarin niets gebeurt' of is het juist dat je ook jezelf traint, leert dat er vele belangrijkere dingen in het leven zijn, zoals genieten in stilte met je gezin en stil staan bij de dag van nationale roouw en dat dit prima kan zonder camera voor mij.

Ingetogen moment

Dat laatste 'genieten in stilte' en samen met je gezin zijn en daarbij beseffen dat er de avond ervoor en misschien later nog vele malen een nieuw moment zich zal aanbieden, dat is de reden dat ik de camera, de passie verschoof naar de ingetogenheid van het moment. Dat ingetogen moment past wat mij betreft prima bij de bijzonder dag van vandaag. De minuut stilte, de plechtigheid waren indrukwekkend voor ons land. Vol ontroering keek ik naar de beelden van de stoet rouwauto's over de A2 en A27 van Eindhoven naar Hilversum en het respect wat vele Nederland hun langs deze route betuigden. Enkele professionals wacht nu de zware taak om baby's, kinderen, jong volwassenen en ouderen te identificeren, om ze zo respectvol te kunnen overdragen aan hun de nabestaanden die ze naar hun laatste ervolle laatste rustplaats kunnen brengen. Fotografie was en is dan voor mij even niet aan de orde.

Voor mij een dag waarop ik opnieuw leerde zelf een keuze te maken. Dit gaat niet altijd vanzelf en gemengde, dubbele gevoelens horen daar nu eenmaal bij. Mijn gedachten zijn bij hen die op een heel andere verschrikkelijkere manier met gemengde gevoelens moeten omgaan. 23 Juli gaat de geschiedenis boeken in als de dag van nationale rouw vanwege die verschrikkelijke gebeurtenis met de vlucht van MH17......